In 1975 verscheen bij Loeb Uitgevers, in een oplage van 100 exemplaren, de uitgave "Een Gedicht" van Hans Sleutelaar. Het gedicht verscheen eerder in het tweede deel van "De Nieuwe Stijl" (Bezige Bij, Amsterdam, 1966). Deze uitgave bevat, naast de tekst van dit monostichon, een facsimilé van het handschrift en een noot van de auteur. 

Wanneer mij de regel inviel, wil me niet te binnen schieten. Het moet geweest zijn in de winter van 1965, want het tweede deel van "De Nieuwe Stijl" zou volgend voorjaar verschijnen, en ik was laat met mijn bijdrage. In die tijd kwamen we een avond in de maand bij elkaar in een bovenzaal van hotel "De Pool", die uitkijkt op het Damrak. Het ging er zakelijk aan toe. Het besluit, het komende deel te openen met mijn bijdrage, was snel genomen. Op die plaats zou de regel zijn uitwerking niet missen, dat stond als een paal boven water. Dat hij in kleine kring zou voortleven, kon niemand vermoeden. Het heeft me meer dan eens verbaasd.  

Het gedicht had, wat men noemt, momentum. Het werkte als een toelichting op de rest van het boek, en vatte samen wat ons bezielde en verbond. Er spreekt uit de vraag een oneindig verlangen. De nadruk valt op het woord totale. Er ligt zowel een uitdaging als een waarschuwing in besloten. Ihr kun je schamper opvatten, maar ook monumentaal. Jullie omvat hier immers iedereen. Er bestaat verder een heimelijk verband tussen het doelwit van Goebbels, den totalen Krieg, en het mijne, die totale Poesie. De mateloze brutaliteit van de machtsspreuk veroorzaakt een schokeffect. Het onderwerp van het gedicht kan men niet verwoorden. 't Is het zoete leven zelf. Er is een zwijgende dichter aan het woord. Hij is een naamloze. Hij kan iedereen zijn.

  Recent verscheen bij De Bezige Bij Wollt Ihr die totale Poesie?, bevattende korte en zeer korte gedichten. Ik vatte het boek in 10 quotes samen als derde editie van Tell, don't show.