Beste Selin,

Gisteren hebben we met de jongens, tijdens een copieus diner bij A Tavola, afscheid van je genomen als medewerker van Uitgeverij Lebowski, op voorwaarde dat je over drie jaar, na je studie, bij ons terugkeert.

Daar houden we je aan.

Je wilde niet dat er gespeecht zou worden, je wilde van iedereen een brief ontvangen.

Dat kwam mooi uit, want ik haat speechen, ik ben altijd een man van het geschreven (en gelezen) woord geweest, het welluidend spreken laat ik graag aan anderen over.

Je liet, na je afscheid op de zaak, een mooie brief voor ons allemaal achter, en een - hoe zal ik het zeggen - gepersonaliseerd tegeltje.

Deze kreeg ik van jou.

Dat lijkt me een correcte observatie.

En waarom zou iemand die altijd gelijk heeft niet ook een goede vriend kunnen zijn?

Nou, dan.

Ik heb in 25 jaar uitgeefleven heel wat collega's, medewerkers en stagiaires voorbij zie komen, maar jij bent een van de meest bijzondere mensen met wie ik heb gewerkt, vooral ook omdat je zo sprankelend onzeker bent.

Onzeker waarover?

'Dat ik niet genoeg gelezen heb.'

'Dat ik niet genoeg weet om van toegevoegde waarde te zijn.'

Maar wie heeft ooit genoeg gelezen, wie weet ooit genoeg?

Schitterend falen, indachtig Beckett, dat is het leven: elkaar de ruimte geven om te stralen én te falen - dat is vriendschap.

De eerste weken van je stage op de redactie van Lebowski lag één woord op je lippen bestorven: waarom?

Tot we er gek van werden, was dit je wedervraag op alles wat we zeiden.

Maar ook: we moesten je vrijwel iedere dag als laatste het kantoor uitvegen, niet alleen omdat je altijd langer doorwerkte dan iedereen, maar ook omdat we je niet hoorden - je sloop op kousenvoeten door het pand.

Na drie maanden stage werd je aangenomen, als assistent-uitgever.

Ik heb je op weinig fouten kunnen betrappen, in de acht maanden dat we samengewerkt hebben - tot op het irritante af. Soms hoopte ik stilletjes op omissies, vergeetachtigheid, een sprankje onbetrouwbaarheid, maar nee, je bleek niet alleen consciëntieus maar ook veelzijdig - van InDesign tot Instagram - en je bent ook nog eens grappig, serieus, vreemd, onaangepast, uniek en ambitieus.

Ik zal je missen, Selin: van je onnavolgbare hashtags op Instagram tot je grappige mails, waarvan de aanhef - Os! - me bij voorbaat al deed glimlachen. 

So long, and don't be a stranger.

Je,

OvG